se non podo danzar, non é esta a miña revolución

domingo, 26 de agosto de 2007

ANUNCIO

o conto é queixarse.

dous meses e algo sen postear [moi bonito e moderno o termo].

o caso é: mesmo recuperada a poesía diaria,
centrarse nas obrigas da academia do pre-semiocapitalismo:
estudar a historia do movemento NOMIC e adicar varias horas diarias á teoría fotocopiada;
evitar a compoñente frustrante de non pasear, non escoitar the clash, non exhibir un naris de pallaso;

o conto é queixarse, digo:
de atopar unha chaqueta de punto negro,
cunha chapa da radio kalimera chamando á okupación das ondas,
diríxirse aquí


[- para demais traumas, alegrías, logros sexuais ou críticas gastronómicas,
as correctas son as conversas nos bares.]


non vivimos de cables. non queremos.