sobra mensaxe;
porén
, - falta grafar imaxes xeniais, acadar consecucións eufónicas, inzar de referencias culturais-políticas-persoais-científicas (para quen aínda acredite na necesidade de diferenciar tales campos)
na imaxe: militantes da Spartakusbund, combatendo en Berlín durante a revolución alemana de novembro
o conto é queixarse.
dous meses e algo sen postear [moi bonito e moderno o termo].
o caso é: mesmo recuperada a poesía diaria,
centrarse nas obrigas da academia do pre-semiocapitalismo:
estudar a historia do movemento NOMIC e adicar varias horas diarias á teoría fotocopiada;
evitar a compoñente frustrante de non pasear, non escoitar the clash, non exhibir un naris de pallaso;
o conto é queixarse, digo:
de atopar unha chaqueta de punto negro,
cunha chapa da radio kalimera chamando á okupación das ondas,
diríxirse aquí
[- para demais traumas, alegrías, logros sexuais ou críticas gastronómicas,
as correctas son as conversas nos bares.]
non vivimos de cables. non queremos.
"o pior de todo é a memoria corporal que che vai quedando" dixo o gh.
e é iso,
.
.
.
memoria corporal:
xeonllo ferido / hematomas no toral
- Ás veces penso: aínda que o repetise
un cento de veces
seguirías sen entender nada.
- Para iso falas, para que non te entenda?
- En realidade falo para que sigas aí.
ou
atalora,
divertirse/querer/berrar/crear
"
[...]
- que vontade colectiva nin que pares de narices?? a nación existe ou non existe, emana practicamente da terra!
- tamén as patacas...
[...]
[confiando na ausencia de receptores
para o acto comunicativo suposto neste caderno electrónico]
herético
digo
posso escrever sobre abril,
a linha poética de rotina
(sonhosilusõesimaginação
gentepovomeninasvelhos
cravosvermelho
gristanques
fuzis calados)
. não apetece
, de abril fica hoje
democracia burguesa, "liberdade" de mercado
a gisberta espancada morta no fundo de um fosso
e pícaros explotados
- também por inditex como em tailândia -
em felgueiras
digo,
pouco a festejar
non bailar xa polas rúas con músicas só dentro da cabeza
ou asubiadas;
como mediocre tamén
sufrir pola claridade na expresión verbal da afectividade
no canto de pintar sentires
con xis de cores
na parede ou na pel;
son mediocre se non miro cinema alén de deliciosas coincidencias coa segunda canle pública do estado que me nega como galega
e limito a leitura ás pantallas pixeladas
. estúpido insistir nun modelo formativo inútil
á procura dun papeliño que acredite que en (n) exames realizados souben escreber as respostas agardadas e memorizadas
[á marxe da incompetencia para redactar unha nota de prensa,
a insatisfacción co futuro nos media empresariais,
a falla de asistencia necesaria para dicir que coñecín a factoría,
a negativa a finxir obxectividade/apoliticismo/asepsia cómplice co sistema para exercer
porque quixen comunicar e non ecoar ao(s) poder(es)]
mediocre escrebindo para min propia
que só podo entenderme
porque esquecín como se ispen as palabras
ou porque o pudor estrangula
e "todo el mundo" sabe que no capitalismo posfordista ou palabras ben tapadas/maquilladas/disfrazadas ou mellor estarmos en silenzo
. mediocres as sestas,
porque onte estiven nos bares
e hoxe estarei nos bares
e así bares bares bares
pezas gravadas mortas de éxito unha vez e outra
como as conversas tamén repetidas
[todo cultura de masas]
mediocre cando o chisco de imaxinación que queda
é aplicado
ao xantar ou a cea
a roupa do día seguinte
ou a como escribir isto
que fala de mediocridade
[ou o silenzo como mecanismo de expresión dunha semana que non precisa actualización no binario. de relevancia: os ollos non miran sen decatarse do que aínda é posíbel perder, sen dar razóns]
... é a que arde
[e pode que algunhas outras]
No entanto, nada máis que dicir após datas tan sinaladas para o sentir tradicional(ista) na "reserva espiritual de occidente"
[imaxe tirada dunha campaña das
mujeres públicas, na arxentina]
